O książce: 2017 / Wraz ze śmiercią mojego męża Olivera moje życie się skończyło. Wszystkie moje cele i aspiracje umarły wraz z nim na poboczu autostrady Pacific Coast Highway. Ollie był dawcą narządów. Jego oczy, rdzeń kręgowy, płuca, serce... narządy mojego Olliego zostały skierowane do ratowania życia innych ludzi. A potem jego serce, bijące w klatce piersiowej innej osoby, wróciło do mnie i stanąłem przed niezwykle trudnym wyborem: żyć. nadal trzymać się przeszłości, bólu i piękna wspomnienia mężczyzny, którego kochałam, lub wchodzenia w nową przyszłość, wiedząc, że każde uderzenie jego serca będzie przypomnieniem wszystkiego, co straciłam. *** Nie miałem dożyć trzydziestki. Mój dziadek zmarł w wieku czterdziestu pięciu lat. Niewydolność serca. Ojciec zmarł w wieku trzydziestu pięciu lat. Niewydolność serca Przez całe życie lekarze mówili mi, że nie dożyję trzydziestych pierwszych urodzin. Moje serce zawiedzie. To była tylko kwestia czasu: rzadka grupa krwi i niezwykle duże serce dawały prawie zerowe szanse na przeszczep. Udowodniłem, że wszyscy się mylili… umierając w swoje trzydzieste pierwsze urodziny. A potem obudziłem się – żywy, z serce innego mężczyzny w piersiach i poczucie winy przed wdową. Całe życie przygotowywałem się na śmierć, a teraz muszę nauczyć się żyć. Ale szybko odkryłem, że życie nie jest najtrudniejsze. Kochać i pozwalać sobie być kochanym... to jest najtrudniejsze.